Mario and the Gangs of L.A.

 

Maandag kon ik op de valreep nog een training bijwonen over co-bemiddeling, impasse, machtsonevenwicht, enz. Superinteressant! Maar wat me vooral intrigeerde, was het feit dat de training doorging in de Gang Conference Room in een bijgebouw van de City Hall. Eerst dacht ik dat de zaal was genoemd naar een zekere Mister of Mrs. Gang, maar het was effectief een zaal die vol hing met kaders die per divisie de gangs van Los Angeles in kaart brachten. Toevallig had ik de volgende dag een lunchafspraak met Mario, één van de vrijwillige bemiddelaars. Hij wist dat ik naar Watts was geweest en behoorlijk onder de indruk was van de tentoonstelling ‘I Still Can’t Breathe’ (zie één van mijn eerdere blogverhalen). Mario is een gepensioneerde sergeant van de LAPD, en hij was tijdens de rellen van 1992 senior lead officer in Watts, in Division 77. How cool is that! Ik was heel benieuwd naar zijn verhaal, en het is de moeite, lees maar:

Er zijn niet alleen rellen geweest in Watts en South L.A. in 1965, maar ook in 1992, omdat de agent die Rodney King ineen had geslagen werd vrijgesproken, wat toen leidde tot heel wat verontwaardiging en verdriet in de African American community. Maar juist toen de uitspraak bekend was gemaakt, moest Mario twee bendeleden arresteren in Watts die een vrachtwagenchauffeur hadden vermoord. En het was net dié arrestatie die zoveel olie op het vuur had gegooid op een al erg gespannen dag, dat er rellen uitbraken. En die rellen verspreidden zich over heel L.A. Alle auto’s die in de buurt van de relschoppers kwamen werden tegengehouden en de chauffeurs werden ineengeslagen of vermoord. Veel huizen en handelszaken van niet-zwarte inwoners werden in brand gestoken. Het enige dat de politie nog kon doen, was damage control. Mario en zijn collega’s werden tijdens die dagen vooral ingezet om bescherming te bieden aan de brandweermannen. Er werden veel Aziatische winkels in brand gestoken. Zwarte mensen markeerden hun huizen met ‘black home’ om te vermijden dat hun huis ook zou worden verwoest. Mario is toen drie dagen niet thuis geweest. Hij kwam af en toe naar het politiekantoor om een paar uur te slapen en wat te eten, en dan moest hij terug het slagveld in.

Mario vertelde dat hij niet verbaasd was dat die rellen van 1992 waren uitgebroken. Het moest er ooit van komen. Sinds 1965 was er immers niks veranderd bij de LAPD. De maatschappij was veranderd, maar het  imago dat de LAPD uitstraalde was nog altijd arrogant, macho en racistisch. De perceptie was dat de LAPD zich enkel bezig  hield met mensen in de gevangenis te steken.

Mario zelf was voor de rellen volop bezig met het jagen op gangmembers. Zijn doel was van zoveel mogelijk criminele bendeleden te arresteren, de bendecriminaliteit te verminderen, het aantal bendes te doen dalen en de buurt veiliger te maken. Hij was de eerste officier die op zijn eentje zijn ronde deed in zijn buurt, te voet. Zijn collega’s deden dit voordien per twee, met twee wagens. Mario wilde tonen dat hij niet bang was, want als een agent angst uitstraalt, hoe kunnen de bewoners zich dan veilig en beschermd voelen? Hij droeg wel altijd een kogelvrije vest. Hij heeft heel wat bendeleden gearresteerd. Toen de rellen uitbraken, had de bende 8 Tray het op hem gemunt en ze tagden veel muren met de boodschap ‘Kill Munoz’. Hij diende klacht in tegen de bende, hij werd overgeplaatst naar een andere, iets minder gevaarlijke buurt, en hij kon er vanop een afstand wel voor zorgen dat de hele bende uiteindelijk werd opgerold.

Mario heeft spannende tijden meegemaakt, maar heeft gelukkig heel wat positieve veranderingen zien gebeuren. In 1992 waren 80% van de inwoners van Watts zwart, en 20% latino’s. De buurt is stilaan meer hispanic geworden, en nu wonen er 75% latino’s. Dit was een bevolkingsgroep waarop de bendeleden geen vat hadden, vooral omdat de eerste generatie latino’s geen Engels verstond, en dus ook geen bedreigingen begreep. ‘If you don’t let me hide in your house, I’ll kill you!’, ‘Que?’, en dus moesten ze afdruipen. Ze hadden het gevoel dat ze enkel hun eigen ‘zwarte’ buren konden intimideren en terroriseren, maar ook daar hadden ze minder en minder vat op. En gelukkig is dit ook te merken aan de cijfers. In Division 77 waren er in de jaren ’90 nog 189 moorden per jaar, waarvan 4/5 bendegerelateerd waren, en 1/5 intrafamiliaal, en dit cijfer is nu gezakt naar een 80-tal per jaar. De buurten zijn erop vooruit gegaan, dankzij de grotere diversiteit, maar volgens Mario hadden ook de sociale media een grote positieve invloed op de gemeenschap.

En bij de politie is er ook heel wat veranderd. Daryl Gates, de hoofdcommissaris van tijdens de Rodney rellen die een ouderwetse visie had en vaak racistische uitspraken deed, werd ontslagen. De opleiding van de agenten werd aangepast, en de focus ligt nu op een correcte dienstverlening naar de bevolking toe en een betere communicatie met de buurt. De bewoners zijn hun klanten, niet hun arrestanten. Mensen aanhouden is een pleister op de wonde. Mario zei dat de politie nu vooral inzet op een gerichte doorverwijzing van overtreders naar professionele hulpverlening, indien ze inschatten dat dit aan de orde is.

Er zijn (toch!) nog 400 bendes actief in L.A. In 1992 waren er dat nog 1800. Veel van de bendeleden worden teruggezonden naar hun geboorteland. Er zijn bijvoorbeeld zo veel criminelen teruggestuurd naar El Salvador, dat er daar nu een heuse bendeoorlog aan de gang is en dat de criminaliteit er enorm gestegen is. L.A. heeft financiële steun aangeboden aan de politie van El Salvador, maar het geld is helaas verdwenen in de corruptie.

Mario geeft toe dat hij zich geen seconde heeft verveeld tijdens zijn carrière bij de LAPD. Hij heeft heel wat meegemaakt en verwezenlijkt. Hij is blij dat hij nu aan de slag is kunnen gaan als vrijwillige bemiddelaar. Hij kan zijn ervaring van vroeger hier heel goed gebruiken, hij blijft zinvol bezig en kan de gemeenschap blijven dienen. Niks dan respect voor Mario!