Ik kan nu echt beginnen aftellen: nog 4 keer slapen en dan stap ik op het vliegtuig. De laatste loodjes duurden de afgelopen dagen lang, maar ze waren niet per se zwaar. Ik moet nog enkele bemiddelingsdossiers afsluiten of doorgeven aan een andere vrijwilliger, ik heb een hartig afrondingsgesprek gehad met Shaphan, de DRP-supervisor, en ik heb nog wat uitstapjes gemaakt. Hieronder zie je enkele sfeerbeelden.
Vorige week woensdag heb ik vanuit het Union Station de trein genomen (Gold Line) naar Pasadena. Voor ik vertrok heb ik in het station voor de eerste keer in mijn leven Pretzels gegeten, een soort van mini-hotdogs. Yummie!
Pasadena ligt in de San Bernandino Valley, die samen met de San Fernando Valley door de Angelenos van aan de andere kant (South, East and Downtown L.A.) kortweg ‘the valley’ worden genoemd. Blijkbaar wordt er op de valleibewoners wat neergekeken, en heerst er ook een ietwat andere mentaliteit, zelfs een andere kledingsstijl naar het schijnt. Ik moet toegeven dat ik er niks van heb gemerkt. Wat ik wel voelde, was dat het er beduidend warmer was dan aan de kust, waar Santa Monica ligt. Het was dan ook anderhalf uur rijden van waar ik woon. Hierboven zie je de City Hall van Pasadena, die ik persoonlijk veel charmanter vind dan die van Downtown L.A.
Zo ziet de binnenplaats van de City Hall eruit. Ik dacht even dat Zorro eraan kwam rijden op zijn paard. Het gebouw heeft een Zuid-Amerikaans karakter. Het is gebouwd in 1927 in een architecturale mix van Mediterranean Revival Style en Spanish Colonial Revival Style. Het is gebruikt als filmlocatie voor ‘The Great Dictator’ van Charlie Chaplin, en één van de appartementen in Big Bang Theory kijkt uit op de koepel van dit gebouw. Deze serie speelt zich trouwens af in Pasadena.
De Church of Scientology heeft verschillende vestigingen in L.A., en ook in Pasadena. Toen ik wat foto’s trok vroeg deze creepy gast of ik naar binnen wou komen. Brr, neen bedankt! Ik kreeg nog wel een boekje in mijn handen geduwd getiteld ‘The Way to Happiness, a Common Sense Guide to Better Living’. Ik zou niet weten wat er in mijn leven nog beter moet of kan worden, ik ben perfect content, vooral als ik volgende week terug thuis ben.
Scientology zou zich beter bezig houden met deze persoon, die op het podium van een openluchttheater in een park in Pasadena lag te slapen. Zijn way to happiness is nog heel lang, vrees ik.
Op mijn terugweg naar het Pasadena station passeerde ik het productiehuis van de Urb-E, een lichtgewicht opplooibare elektrische mini-scooter/trottinet. Ze nodigden me uit om een proefritje te maken en binnen in hun productie- en voorraadkelder een kijkje te komen nemen, en aangezien de medewerkers er heel wat aantrekkelijker uitzagen dan die van Scientology, ging ik graag mee naar binnen. En ik was onder de indruk. De scooter weegt amper iets meer dan 10 kilo omdat hij gemaakt is van koolstofvezel en vliegtuigaluminium. Het zwaarste onderdeel is uiteraard de batterij. Ik ben als fietser nogal skeptisch tegenover elektrisch aangedreven transportmiddelen, maar ik zie in deze uitvinding wel een veel goedkopere, compactere en handigere versie van de zware scooters waar onze senioren mee rondrijden. Vooral omdat je er ook mandjes kunt opzetten voor je boodschappen. En je kunt de scooter gemakkelijk op de bus meenemen of in de koffer van je auto leggen. Ze zijn nog niet zo bekend in Europa, dus ik heb ze beloofd dat ik wat reclame zou maken voor hen, vandaar: check it out: www.urb-e.com, super!
Die zelfde woensdag is Ann me om 18.30 u komen oppikken voor een avondje uit. Eerst zijn we iets gaan drinken in de rooftop bar van het Shangri La hotel in Santa Monica, waar we konden genieten van een spectaculaire zonsondergang bij mijn eerste Aperol Spritz in L.A. (yes!).
Daarna zijn we naar Sawtelle gereden voor een echte Ramen, dit is blijkbaar een heel populair Japans gerecht hier in L.A. We hebben tot 22.30 u moeten wachten tot er een tafel vrijkwam, dus we vulden de tijd met drinken, wat kan je anders doen? En hierop hebben we dus gewacht (zie foto hierboven). Ik was niet onder de indruk van deze hype. Gelukkig was het gezelschap wel top: Ann, Gloria and Macy: toffe meiden!
Donderdagavond ben ik dan naar een Days of Dialogue geweest met Tanzila (zie vorig blogbericht), en gisteren ben ik om 06.30 u opgestaan om de boot van 11.15 u te kunnen nemen in Long Beach naar Catalina Island. Normaal gezien was ik er vorige zondag naartoe gegaan met Elizabeth, een DRP-vriendin, maar omdat we onze tickets niet op voorhand hadden besteld, was er zondag geen plaats meer op de boot.
Dus zijn we toen maar blijven rondhangen in Long Beach, een mooie havenstad.
De Queen Mary ligt er trouwens ook. Ze werd een tijdje gebruikt om Amerikaanse militairen te verschepen, maar nu is de boot volledig gerenoveerd tot drijvend hotel en restaurant. Sacha, als we volgende keer terug naar L.A. komen, wil ik hier logeren (op voorwaarde dat we de lotto hebben gewonnen natuurlijk).
Ik had vorige week zondag dus een ticket gekocht om dus op zaterdag 18 juni (gisteren) naar Catalina te gaan. Hieronder nog wat échte vakantiekiekjes van dit eiland voor de kust van L.A.:
En toen ik dan terug kwam van Catalina Island en van de trein stapte in Bergamot Station in Santa Monica, zag ik dat mijn fiets was gepikt. Gelukkig heb ik de fiets van Sacha nog, maar toch: bummer! Shit happens, ook hier in L.A., dus het is niet allemaal rozengeur en zonneschijn, zoals je van de foto’s hierboven zou kunnen afleiden.
Vandaag ben ik voor de allerlaatste keer een overheerlijke french toast met banana bread gaan eten als ontbijt op de Farmers Market. En zo zijn er deze week vele dingen die ik voor de allerlaatste keer ga doen 😦
Morgen kan ik op de valreep nog een trainingsdag meepikken. Meer nieuws hierover in mijn volgend blogbericht.
Els' Angeles 